White book

αποσπΆσματα από τον μύθο της ειδωΛεία

εισαγωγή..

Η ειδωΛεία είναι ένας τόπος μυθικός κάπου ανάμεσα στον Ήλιο και τη Σελήνη, τη Γη και τον Ουρανό. Δεν υπάρχουν ακριβή στοιχεία για το πότε εγκαταστάθηκαν εκεί οι άνθρωποι παρά μόνο ενδείξεις. Ο μύθος λέει πως αρχικά εγκαταστάθηκαν οι πρωτάνθρωποι, οι αεικίνητοι ειδωΛείς, μια ομάδα αυτοεξόριστων από τον τόπο Paropida.

Η επιβίωση τους βασίστηκε στην παρατήρηση της φύσης και ο πολιτισμός τους αναπτύχθηκε αργά σεβόμενος την βιοποικιλότητα της περιοχής. Ακολούθησαν τα ζώα, έμαθαν να συμβιώνουν πλάι τους και αντιλήφθηκαν τα προτερήματα κάθε είδους. Κάθε γενιά μάθαινε από την προηγούμενη και εναρμονίζονταν καλύτερα με το περιβάλλον. Καλλιέργησαν τις αισθήσεις τους ,ανέπτυξαν νέες και κατανόησαν τη φύση ως ένα αδιαίρετο σύνολο το οποίο ονόμαζαν ωόν .

Χαρακτηριστικό στοιχείο του πολιτισμού της ειδωΛεία λογίζεται η Proseyhi. Ένα είδος ατομικής και κοινωνικής αρχής γράφτηκε από τους πρωτανθρώπους. Βρέθηκε σκαλισμένη σε βράχο στο βάθος μιας σπηλιάς στην περιοχή Άρχη. Είναι το μοναδικό σωζόμενο κείμενο και αυτό, ίσως, επιβεβαιώνει τον μύθο ότι οι ειδωΛείς θεώρησαν τη γραφή βέβηλη, ψευδή και παραπλανητική. Τη θεώρησαν ως πιθανή αιτία καταστροφής του πολιτισμού τους ο οποίος βασίστηκε στον δημιουργικό λόγο. Ως γραφή τους επέλεξαν την τέχνη, κάθε μορφή τέχνης η οποία έχει τόσο συμβολικό όσο και χρηστικό χαρακτήρα για αυτό και λογίσθηκε ιερή. Κάθε έργο τους, κάθε δημιούργημα για να έχει λόγο ύπαρξης θα έπρεπε να έχει και λειτουργική και πνευματική υπόσταση.

Κεφάλαιο I

Με το που πάτησαν το πόδι τους στην ειδωΛεία βρέθηκαν εκτεθειμένοι στην αμηχανία αυτού του δυϊκού συναισθήματος οικειότητας και ανασφάλειας, γαλήνης και αδημονίας, αναζήτησης και καρτερικότητας, που κάποιοι το ονόμασαν deja vu, άλλοι ya visto, allerede sett... και κάποιοι άλλοι προμνησία. Παραδομένοι στη μαγεία της στιγμής, αυτής της ιερής χορογραφίας που τιθασεύει το σώμα και διεγείρει τις αισθήσεις στον ατέρμονο χορό της δημιουργίας, προέκτειναν τα χέρια τους στον κύκλο και αφουγκράστηκαν τον βηματισμό της έλξης. Και αυτό το φως.. αυτό το αδιάλειπτο φως.. που ρέει και αποκαλύπτει τις πρωτόλειες υφές της αναζήτησης και τον καθαρό τόνο των χρωμάτων.

- μα θα μπορούσαν να ήταν όλα πολύ απλούστερα..,του απάντησαν με την ακαταμάχητη αφέλεια που τους διακρίνει, .. είναι ένας οργανισμός, ένα μεγάλο κύτταρο. Η δράση φέρνει αντίδραση και αναδιαμορφώνει συνεχώς τη μορφή του. Το έργο δεν τελειώνει ποτέ.., και βάλθηκαν να αναμοχλεύουν πράγματα παλιά και καινούργια.

συνεχίζεται ..

Ρroseyhi

και βρεθήκαμε εκεί
σε μιαν άκρη
ανάμεσα στον ήλιο και τη σελήνη
τη γη και τον ουρανό
μόνοι γυμνοί και απροστάτευτοι

σε ένα μέρος

άγνωστο

άγριο

αλλά και τόσο όμορφο

μόνο μας εφόδιο

η παρατήρηση

μοναδική τροφή

η γνώση

είδαμε το νερό

είδαμε τη γη

είδαμε τα φυτά

είδαμε τα ζώντα

και μάθαμε από τα πεθαμένα

εκείνη η ιερή τροφή

μας έθρεψε τα σωθικά

μας έπλασε τον νου

μας έκανε ένα με το όλον

ένα με το ωόν

ζυμώσαμε τον χρόνο

τον κάναμε παρόν

του δώσαμε σχήμα και μορφή

τον κάναμε στιγμή

και τον αφήσαμε πάλι να ταξιδέψει

και ζήσαμε σε ισορροπία

με τάξη μέσα στην αταξία

με κίνηση μέσα στην ακινησία

με ελεύθερη και αβίαστη ροή

"Ο χορός "
παραδοσιακό τραγούδι

γι αυτό

κάνω το βήμα

και θα ΄ρθουνε κι άλλοι

ελάτε κι εσείς

να γυρίσουμε πίσω

όχι πολύ

απλά στην αρχή μας

να πάρουμε χώμα

να κάνουμε λάσπη

να δώσουμε σχήμα

να πλάσουμε λέξεις

εμείς και η φύση

λέξεις απλές

που γίνονται εικόνα

που γίνονται μνήμη

που γίνονται εαυτός

και ας χαθεί το σχήμα

ας γυρίσει στο χώμα

να μείνει Αυτός

που θα πάρει άλλη λάσπη

θα πλάσει άλλο σχήμα

θα κάνει άλλη εικόνα

με την ίδια όμως λέξη

με την ίδια όμως μνήμη

και θα μείνει για πάντα

όχι όμως το σχήμα

ούτε η λάσπη

πάρα μόνο το χώμα

πάρα μόνο η λέξη

" αρχοντοπούλα Αρχόντισσα "

παραδοσιακό τραγούδι

δεσμά σε κρατούνε

τρισεύγενη κόρη

η μήτηρ ανάγκη

κιο φόβος πατήρ σου

δυο αρχαίες δυνάμεις

τη μοίρα σου ορίζουν

το μέλλον διαγράφουν

τη γνώση σου κρύβουν

επίκτητα θέλω

την ύλη δοξάζουν

η βία κι ο τρόμος

το είναι χειμάζουν

αγάλλων ο χρόνος

φρουμάδα η μέρα

η νύχτα πλαγιάζει

στα σπλάχνα του αιθέρα

ειμαρμένη η φύση

υπό των ονείρων

γεννά τα παιδιά σου

επί των κυθήρων

τα τέκνα σου θρόνος

το φόβο γητεύουν

τη μάνα ανάγουν

τη γνώμη πρεσβεύουν

" Ονειροκτήτης "

παραδοσιακό τραγούδι

Σωπαίνει η δίψα τον χρόνο

το σθένος κτυπά στο αμόνι

ο ήλιος ξυπνά την ημέρα

καθάριο το μέλλον θαμπώνει

φεγγάρι γυμνό η αλήθεια

τα όνειρα μια ουτοπία

το δάκτυλο δείχνει τον τόπο

τα χέρια κραδαίνουν τη μνεία

φενάκη κρατά την ελπίδα

ξορκίζει τον πόνο στη βια

υπόσχεση μα και συνήθεια

καταιγίδα στη νηνεμία

καρπός σε άκαρπο δένδρο

της μοίρας βλαστός και καμάρι

κιγκλίδωμα απλώνεται ο μίσχος

ανθός της γης που προβάλει

παιδί στον κήπο της πλάσης

σπορά και θέρος συνάμα

αγέρας το σκιάχτρο ορθώνει

σαλεύει σιμά η καμπάνα

στροφή στον κάβο μ αδράχτι

στημόνι το στήθος προκάμει

σαΐτα της λήθης τα πάθη

εικόνα στη μνήμη θα υφάνει

ευρύς ο τόπος στη σφαίρα

ομόκεντροι κύκλοι εν τάχει

ηχώ αντηχεί στον αιθέρα

δριμείες κινήσεις διαγράφει

οίστρος θρασεύει τον ίστρο

η πλώρη πνοή εν δυνάμει

υγρός ιχνηλάτης το κύμα

καρνάγιο ζητά σε λιμάνι

ωκεάνια γη ταξιδεύει

το γάλα ραίνει το ήθος

σταγόνες στέκουν στο πέραν

ροπή στο κενό καινός μύθος

" Μυσταγωγία "

παραδοσιακό τραγούδι

Ωω, πνοή εσύ...

ψυχρή κι ανέφελη

σε ζώντα σώματα αθάνατη η ροή σου

απειρονήματη πορφύρα η φυλακή σου

θεά και υφάντρα ψυχή

κλωθώ και λάχεσις και άτροπος μαζί

αλαφροχέρα και χρυσοδάκτυλη νύφη

κυρά και ευδαιμονία κόρη

δούλα κι αφέντρα των στιγμών

δακρύων παλίρροια κ' ηχώ γελώτων εσύ

...Εσύ μούσα ψυχή

χρυσό σταυρό κρατεί

σε άκτιστο φως ο βασιλιάς σου

εκεί...

οξύς και θείος αθροιστής

στον λαβύρινθο της ύπαρξης του

φτωχός και άρχοντας μαζί

σθεναρός προστάτης κι ασθενής

γιατρός και ρασοφόρος

επιστήμονας και πειρατής εσύ

...Εσύ πνεύμα γλυφό

κρυπτό και ανθρακοπερίκτιστο

κινούσα δύναμη του λόγου και δημιουργέ των εικόνων

χειραφέτη των παθών και κεραστή της μνήμης εσυ

σμηλευτή των ονείρων

και αδιαπραγμάτευτε πραγματευτή των βιωμάτων

σας καλώ..